به گزارش روشنای راه، نجفیان با بیان اینکه کشور در شش سال اخیر با خشکسالی مستمر و کمسابقه مواجه بوده، افزود: «کاهش شدید سطح آبهای زیرزمینی، افت ذخایر سدها و بروز فرونشست زمین، نشانههای آشکار این بحران هستند.» به گفته وی، در دو دهه گذشته ۲۰ میلیارد مترمکعب از ذخایر آبخوانها از دست رفته و شرایط سال آبی جاری وضعیت را وخیمتر کرده است.
کاهش ۹۰ درصدی بارشها و افت ذخیره سد کرج به پایینترین سطح چند دهه اخیر
مدیرعامل آب منطقهای البرز با اشاره به اینکه بارشها در سال جاری ۹۰ درصد کمتر از میانگین بوده، گفت: با وجود مدیریت شدید مصرف، حتی یک قطره هم از حقابه باغات کرج از سد کرج تأمین نشد.
وی همچنین اعلام کرد: ذخایر سد کرج اکنون تنها ۷.۵ میلیون مترمکعب است؛ رقمی که سال گذشته ۶۳ میلیون مترمکعب بود.
نجفیان تأکید کرد: حتی یک زمستان و بهار پربارش نیز نمیتواند کسری موجود را جبران کند. ناترازی آب در البرز و تهران در سال آینده سختتر و پیچیدهتر خواهد شد.
یکی دیگر از هشدارهای جدی مطرحشده، فرونشست زمین بود که به گفته نجفیان، در برخی نقاط استان بهصورت نقطهای به ۳۰ سانتیمتر رسیده است؛ پدیدهای که به معنای تخریب تدریجی زیرساختها و از دست رفتن ظرفیت طبیعی ذخیره آبخوانهاست.
وی تصریح کرد: اگر آبخوانها را از دست بدهیم، امکان بازگشت وجود ندارد.
چالش اصلی؛ ضعف باور عمومی نسبت به بحران آب
نجفیان یکی از مهمترین مشکلات موجود را «ضعف باور عمومی نسبت به بحران» دانست و گفت: جامعه هنوز عمق فاجعه را درک نکرده است و بدون تغییر این نگاه، مدیریت مصرف و طرحهای سازگاری با کمآبی به نتیجه نخواهد رسید.
وی با اشاره به بدهی سنگین استان به منابع زیرزمینی افزود: به آبخوانهای البرز، ۹ برابر حجم سد کرج بدهی داریم و این یعنی برداشتهای غیرمجاز و بیرویه، فراتر از ظرفیت طبیعی تغذیه آبخوانها بوده است.
مدیرعامل آب منطقهای البرز با تأکید بر مصرف بالای آب در بخش کشاورزی گفت: ۶۵ درصد منابع آبی در این بخش مصرف میشود، در حالی که بهرهوری در بسیاری موارد پایین است و قیمت یارانهای برق چاهها، چندین برابر سود تولید محصولات است.
وی افزود: الگوی فعلی کشاورزی پایدار نیست و خود یکی از عوامل اصلی تشدید ناترازی آب است.
نجفیان در پایان تأکید کرد: نجات منابع آبی البرز نیازمند تغییر جدی در الگوی مصرف، اصلاح شیوههای کشت، مدیریت منابع زیرزمینی و ارتقای باور عمومی نسبت به ارزش آب است. اگر هماهنگی دستگاههای اجرایی، نهادهای علمی و مردم شکل نگیرد، سالهای آینده شرایط سختتری پیشرو خواهد بود و فرصت احیای منابع از دسترفته محدودتر میشود.
