به گزارش روشنای راه- به قلم املیا آریاپور؛
این جشن، که در میانه مردادماه، معمولاً حوالی ۱۰ تا ۱۵ مرداد برگزار می‌شود، هم‌زمان با پایان یافتن گرم‌ترین روزهای سال و آغاز چله کوچک تابستان (چله دوم) است. اگرچه امروزه نام این جشن در میان مردم کمتر شنیده می‌شود، اما در گذشته نقشی پررنگ در زندگی جمعی، کشاورزی، و فرهنگ عامه مردم ایران داشت.
در بسیاری از مناطق ایران، به‌ویژه در نواحی کویری و گرم‌سیر، چله تابستان نماد گذر از اوج گرمای تابستان به سمت روزهای خنک‌تر بود. مردم این مناسبت را با برپایی دورهمی‌ها، تهیه خوراکی‌های خنک و میوه‌هایی مانند هندوانه، خربزه و انگور جشن می‌گرفتند. همان‌گونه که شب یلدا به استقبال زمستان می‌رفت، چله تابستان نیز فرصتی بود برای شادمانی در دل گرما و امید به خنکای آینده.
در فرهنگ محلی برخی استان‌ها، همچون خراسان، یزد، کرمان و حتی بخش‌هایی از آذربایجان، آیین‌هایی همچون پاشیدن آب، بازی‌های گروهی، موسیقی محلی، و اجرای شعرهای عامیانه در کنار سفره‌های تابستانی، بخشی از این جشن را تشکیل می‌داد.
جشن چله تابستان، اگرچه امروزه کمرنگ شده، اما نمادی از پیوند انسان با طبیعت و پاسداشت فصل‌هاست. بازنگری در این سنت‌ها و احیای آن‌ها می‌تواند نه‌تنها حس تعلق به فرهنگ بومی را تقویت کند، بلکه فرصتی برای ایجاد نشاط اجتماعی در دل گرمای تابستان باشد.
