به گزارش روشنای راه، کاکاوند با اشاره به فقدان برخی از چهرههای شاخص فرهنگ و هنر کشور، اظهار کرد: اندوهی که امروز بر دل ما سنگینی میکند، صرفاً ناشی از مرگ بزرگان نیست، بلکه ریشه در نوع مواجهه جامعه با آنان در دوران حیاتشان دارد؛ بزرگانی که گاه در تنهایی و غربت زیستند و از دنیا رفتند.
کاکاوند با اشاره به جایگاه استاد بهرام میرزایی، گفت: او از معدود چهرههایی بود که هم در عرصه نویسندگی، هم در سینما و هم در پژوهش فرهنگی، شخصیتی کمنظیر به شمار میرفت. میرزایی نهتنها فیلمساز و استاد برجسته سینمای ایران بود، بلکه اندیشمندی عمیق و انسانی فرهنگساز محسوب میشد. فقدان چنین چهرههایی برای فرهنگ این سرزمین، ضایعهای جبرانناپذیر است.
وی افزود: آنچه بیش از مرگ این بزرگان آزاردهنده است، تنهایی و شرایطی است که آنان در آن زیستند و از دنیا رفتند. تاریخ فرهنگ و هنر مملو از روایتهایی است که نشان میدهد بسیاری از بزرگان، در اوج اثرگذاری، تنها ماندهاند و این موضوع، ننگی است که باید درباره آن تأمل جدی داشت.
این شاعر و پژوهشگر حوزه ادبیات فارسی با انتقاد از نگاه تشریفاتی به مقوله تجلیل از هنرمندان اظهار کرد: اینکه گفته میشود باید از بزرگان در زمان حیاتشان تقدیر کرد، سخن درستی است، اما تقدیر واقعی فراتر از برگزاری مراسم و اهدای لوح است. اهل قلم و اندیشه به فضا، امنیت و شرایط مناسب برای خلق اثر نیاز دارند؛ هیچ هنرمند بزرگی در خلأ و بیپشتوانه رشد نکرده است.
کاکاوند با اشاره به نمونههایی از تاریخ ادبیات ایران گفت: پس از درگذشت صادق هدایت، بسیاری از بزرگان ادبیات نسبت به فقدان شرایط «بزرگپروری» در این سرزمین هشدار دادند. جامعهای که نتواند بستر پرورش نخبگان را فراهم کند، ناگزیر تنها نظارهگر رفتن بزرگان نسلهای پیشین خواهد بود، بدون آنکه جایگزینی درخور برای آنان تربیت کند.
وی با تأکید بر نقش تعیینکننده اهل قلم در سرنوشت جوامع تصریح کرد: قلم صرفاً یک ابزار نیست؛ سرنوشت فرهنگ، سیاست، اقتصاد و حتی روابط بینالملل کشورها، در گرو اندیشه و تولید فکری اهل قلم است. اگر ارزش قلم بهدرستی شناخته نشود، نمیتوان انتظار داشت که جامعه به بلوغ فرهنگی برسد.
این شاعر و پژوهشگر در ادامه، با بیان حکایتی تاریخی از دوران صفویه، به تبیین اهمیت جایگاه عالمان و هنرمندان در نگاه حاکمیت پرداخت و گفت: در آن دوران، احترام عملی به اهل علم موجب شد مردم نیز به علم و فرهنگ گرایش پیدا کنند. زمانی که جامعه میبیند جایگاه اندیشمند ارج نهاده میشود، خودبهخود مسیر فرهنگدوستی و آگاهی را انتخاب میکند.
کاکاوند خاطرنشان کرد: پاسداشت اهل قلم، نه با ظواهر و تشریفات، بلکه با ایجاد شرایطی شکل میگیرد که اندیشه بتواند رشد کند و خلاقیت مجال بروز یابد. اگر خواهان آیندهای روشن برای فرهنگ و هنر این سرزمین هستیم، باید از امروز، نگاه خود را نسبت به جایگاه اندیشمندان و هنرمندان اصلاح کنیم.
