به گزارش روشنای راه- محمد نیک آئین؛
صرف بی‌رویه و بدون تجویز دارو، مثل نوشیدن آب گل‌آلود برای رفع تشنگی است؛ شاید موقتاً سیراب شویم، اما سمی که به جان می‌دهیم، بعدها خودش را نشان خواهد داد. بسیاری از ما به‌سادگی از داروهایی استفاده می‌کنیم که عوارض پنهان‌شان نه‌تنها درمان نمی‌آورد، بلکه گرهی تازه در جسم و جان می‌اندازد.
دارو، بی‌اجازه پزشک، شمشیری‌ست دو لبه. شاید درد را تسکین دهد، اما در سکوت، به اندام‌های حیاتی ما آسیب می‌زند. کلیه‌ها، کبد، قلب… آن‌ها بی‌صدا می‌جنگند با چیزی که ما از سر بی‌حوصلگی یا ناآگاهی به بدن‌مان تحمیل می‌کنیم.
حتی داروهای ساده‌ای مانند مُسکن‌ها و آنتی‌بیوتیک‌ها، اگر بدون تشخیص درست استفاده شوند، می‌توانند به مقاومت دارویی، ضعف سیستم ایمنی و بیماری‌های مزمن منجر شوند. آیا واقعاً می‌ارزد که برای رهایی چندساعته از درد، سلامت بلندمدت‌مان را به خطر بیندازیم؟
ما مسئول بدن‌مان هستیم، اما نه پزشک آن. تصمیم درباره مصرف دارو، تصمیمی تخصصی است و باید از روی علم، نه احساس، گرفته شود. شاید وقت آن رسیده کمی با خود مهربان‌تر باشیم، کمی بیشتر مشورت کنیم، و به جای خاموش‌کردن سریع درد، ریشه‌ی آن را بشناسیم.
بیایید به جای پنهان‌کردن علائم با قرص، به صدای بدن‌مان گوش دهیم. شاید آنچه نیاز داریم، نه دارو، بلکه آرامش، تغذیه درست، و گفت‌وگویی صادقانه با یک پزشک باشد.
