به گزارش روشنای راه- به قلم اعظم عزیزی؛
در میان تمام روزهای رسمی و شلوغ، ۱۶ مهر به ما یادآوری می‌کند که هنوز امیدی هست، هنوز دلی هست که با یک بادکنک شاد می‌شود، و هنوز جهانی هست که با چشمان یک کودک زیباتر دیده می‌شود.
کودکان، معصوم‌ترین راویان زندگی‌اند. چشم‌هایی دارند که هنوز از تلخی‌ها چیزی نمی‌دانند و دلی که به سادگی می‌بخشد، عاشق می‌شود، و می‌خندد.
آن‌ها آینده نیستند، بلکه اکنون‌اند؛ اکنونی که اگر جدی‌اش نگیریم، آینده‌ای نخواهد ماند.
روز کودک، فرصتی است برای ایستادن، اندیشیدن، و پرسیدن از خودمان:
آیا دنیای امروز، جایی امن برای کودکی‌کردن هست؟
آیا صدای خنده کودک، هنوز بلندتر از صدای جنگ، فقر و تبعیض است؟
آیا ما، دنیایی ساخته‌ایم که لایق دست‌های کوچکی باشد که هنوز به هیچ‌چیز آلوده نشده‌اند؟
در این روز، باید بیشتر از همیشه گوش بسپاریم به صدای کودکانی که حق دارند: بازی کنند، یاد بگیرند، آزاد باشند، دوست داشته شوند و بی‌هیچ ترسی کودک بمانند.
آینده‌ای روشن، فقط با لبخند امروز کودکان آغاز می‌شود.
به یاد بیاوریم: هر کودکی که امروز ناامید شود، فردایی است که شاید هرگز ساخته نشود.
