به گزارش روشنای راه، شهدا، نام‌هایی روی تابلوهای یادبود نیستند؛ آن‌ها روایت زنده‌ی انتخاب‌اند. انتخاب میان ماندن و رفتن، میان آسایش و ایثار، میان خود و حقیقت. کنگره شهدا فرصتی است برای بازخوانی همین انتخاب‌ها؛ برای آن‌که نسل امروز بداند آرامش امروز، نتیجه دل‌هایی است که از ترس عبور کردند و به یقین رسیدند.

در فضای کنگره شهدا، چیزی فراتر از سخنرانی و تصویر جریان دارد. اینجا دل‌ها آرام می‌گیرند و سؤال‌ها جدی‌تر می‌شوند: اگر ما در آن روزگار بودیم، چه می‌کردیم؟ سهم ما از این میراث چیست؟ کنگره شهدا، انسان را وادار می‌کند از خود بپرسد نسبتش با مفاهیمی چون مسئولیت، وفاداری و شرافت کجاست.

شهدا با رفتنشان، مرز میان «وظیفه» و «عشق» را شکستند. آن‌ها به ما آموختند که دفاع از حقیقت، همیشه در میدان جنگ خلاصه نمی‌شود؛ گاهی در ایستادن، در درست‌بودن و در فراموش نکردن معنا پیدا می‌کند. کنگره شهدا، یادآور همین پیام است؛ پیامی که می‌گوید راه شهدا، یک مسیر تاریخی نیست که به پایان رسیده باشد، بلکه جریانی زنده است که باید در زندگی امروز جاری بماند.

در روزگاری که هجوم روایت‌های جعلی، حقیقت را هدف گرفته است، کنگره شهدا سنگری فرهنگی است؛ سنگری برای حفظ حافظه جمعی یک ملت. این کنگره، فرصتی برای گفتن دوباره این حقیقت است که شهدا نه متعلق به گذشته‌اند و نه محدود به یک نسل؛ آن‌ها چراغ راه آینده‌اند.

کنگره شهدا، دعوتی است به بیداری. به این‌که ارزش‌ها را نه فقط ستایش کنیم، بلکه زندگی کنیم. به این‌که یاد شهدا را نه در قاب‌ها، بلکه در رفتارها زنده نگه داریم. شاید مهم‌ترین پیام کنگره همین باشد: اگر شهدا رفتند، برای این بود که ما بمانیم؛ اما ماندنی که شبیه آن‌ها باشد.