به گزارش روشنای راه، سوم خرداد در حافظه تاریخی ایران، روزی است که نه‌فقط خرمشهر، بلکه قلب یک ملت آزاد شد. روزی که عملیات غرورآفرین بیت‌المقدس با جانفشانی فرزندان رشید ایران، به آزادسازی خرمشهری انجامید.

 

خرمشهر، شهری که در هر کوچه‌اش خون و ایمان با هم آمیخته بود، در این روز به وطن بازگشت و لب‌های یک ملت، واژه‌هایی از جنس شکر گفتند و چشمان مادران، میان اشک و افتخار درخشید.

 

این فتح بزرگ، نه‌فقط در میدان جنگ، بلکه در میدان تاریخ نیز جاودانه شد. امام خمینی(ره) فرمودند: «خرمشهر را خدا آزاد کرد»؛ جمله‌ای که عمق الهی و مردمی این حماسه را به تصویر کشید. سوم خرداد، نقطه‌ عطفی در دفاع مقدس بود که نشان داد، ایمان، وحدت و رهبری الهی، می‌تواند توازن قدرت جهانی را بر هم بزند.

 

اما چهارم خرداد نیز در امتداد این مسیر پرافتخار قرار دارد؛ روزی که به‌نام روز مقاومت و پایداری مردم دزفول در تقویم ملی ثبت شده است. شهری که در میان بیشترین حجم حملات موشکی و هوایی، حتی یک روز هم تسلیم نشد و خالی از سکنه نماند. دزفول، شهر شهیدان، شهر مادرانی که فرزندان‌شان را برای دفاع از وطن بدرقه کردند و شهر کودکانی که زیر آتش دشمن بزرگ شدند، در سال‌های دفاع مقدس، تبدیل به نماد ایستادگی شد.

 

دزفول نه فقط یک نقطه جغرافیایی، بلکه یک شخصیت تاریخی است؛ نماد شهری که مردمش نشان دادند چگونه می‌توان با دست‌های خالی اما دل‌های سرشار از ایمان، در برابر هجوم دشمن ایستاد. در حالی‌که خانه‌ها ویران می‌شد، دل‌ها و باورها محکم‌تر می‌گردید. دزفول، شهری است که تسلیم نشد تا ایران بماند.

 

امروز، در حالی سوم و چهارم خرداد را پاس می‌داریم که بیش از هر زمان، به بازخوانی و بازآفرینی روح این حماسه‌ها در نسل جوان نیاز داریم. این ایام، فرصتی است برای بازسازی روح ملی، تقویت هویت جمعی، و انتقال مفاهیم عمیقی چون غیرت، مقاومت و امید به آینده.

 

خرمشهر و دزفول، دو نقطه در تاریخ‌اند که به ما می‌آموزند: در برابر طوفان‌ها، ملت‌هایی پیروز خواهند بود که ریشه در ایمان و باور دارند. در زمانه جنگ ترکیبی و نبرد روایت‌ها، ما بیش از همیشه به زنده نگه‌داشتن چراغ این خاطره‌ها نیازمندیم.

 

نویسنده: محمود عزیزی