به گزارش روشنای راه، ورزش در هر رشته و سبک نوعی درمانگر است.
درمانگر روح، جسم و این نکته بر کسی پوشیده نیست که ورزش انگیزه ها را بیشتر و انسان را شاداب تر می کند، علی الخصوص افرادیکه بیماری دارند.
در خصوص ورزش مفرح دوچرخه سواری و بیماری ام اس می توانم به چند نکته که خودم تجربه داشتم اشاره کنم. برخلاف نظر تعدادی از دوستان که شاید فکر کنند عدم تعادل باعث به وجودآمدن حادثه خواهد شدو نمی توانند از پس انجام این کار برآیندباید گفت نسبت به تجربه خودم از این ورزش و نوع بیماری ام اس که خودم در حدود این چهار سال دچارش هستم نه تنها توانستم تعادل خوبی داشته باشم بلکه در کنترل بیماری نیز بسیار مفید بوده به طوریکه نظم خاصی به سبک زندگی و ثابت نگهداشتن بیماری داشته است.
دوچرخه سواری چه به شکل استقامتی و چه هوازی چون در فضای باز و طبیعت صورت می گیرد ، دوچرخه سوار با به چالش کشیدن خودش مسیرهای مختلفی را طی می کند و رکاب می زند.عضلاتش تماماً درگیر ونوعی کاردرمانی صورت می گیرد. در سیستم مغز سلول های جدیدی برای خود فضا پیدا می کنندو حس شادابی در مغز شکل می گیرد و این امر به روند درمان کمک زیادی می کند.
اگریک بیمار ام اس به طور منظم هفته ای چند ساعت رکاب زنی داشته باشد نه تنها در مغز بلکه در سبک زندگی تغییر حاصل کرده و هربار مشتاقانه تر از قبل برای برنامه های بعدی حضور پیدا می کند.بنده پس از ابتلا به این بیماری به طور جدی و حرفه ای تر ورزش دوچرخه سواری را دنبال کردم تا اینکه موفق شدم به کمک ورزش پلاک های روشن مغز را خاموش کنم و این چیزی نیست جز معجزه ورزش. در مدتی که مربی دوچرخه سواری عزیزان انجمن ام اس بودم شاهد پیشرفت و حال خوب این عزیزان بوده ام.
سخن آخر: عزیزانی که به این بیماری مبتلا هستند ممکن است تصور کنند که از پس انجام این ورزش برنخواهند آمد، توصیه من این است که باید یک جلسه زیر نظر مربی در کلاس ها شرکت نموده تا شاهد تغییرات فیزیکی و روحی خود باشند. هیچ نیرویی با اراداه و اعتماد به نفس در مقابل ورزش مقاومت نخواهد کرد.
همواره قدردان تمامی زحمات سرکار خانم وحیدیان مربی گرانقدر دوچرخه سواری انجمن ام اس البرز بوده و هستیم.
